Kalabalık bir şehrin, ortasında ben yalnız,
Varlığımdan bihaber, insan denen müstesna…
Ne günümde güneş var, ne de gecemde yıldız,
Belki de şahsiyetim, sadece bir istisna…
Bazen sessiz sedasız, sokaklarda yürürken,
Kimse farkımda değil, sanki ben görünmezim…
Aynada suretim var, ardımda siyah gölgem,
Varlığıma şahittir, yerdeki ayak izim…
Umurunda olmayım, varsın tüm insanlığın,
Beni var eden yeter, O görüyor her şeyi…
Tenle candan ibaret, görünen sessiz yığın,
İnsanlık kavramında, dönememiş köşeyi…
Ben bir yalnız adamım, insanlar arasında,
Ten kafesimde yorgun, ve yaralı can kuşum…
Yalnızlık bana bir dost, bir teselli aslında,
Duygu yoğunluğunu, yalnızlıkta bulmuşum…
Mehmet Çakır
Source: https://www.edebiyatdefteri.com/siir/850812/yalniz-adam.html
Söz Uçar, Yazı Kalır. 